nummer: 07/549/TA
betreft: [klager] datum: 14 augustus 2007
De beroepscommissie als bedoeld in artikel 67 van de Beginselenwet verpleging ter beschikking gestelden (Bvt) heeft kennisgenomen van een bij het secretariaat van de Raad ingekomen beroepschrift, ingediend door mr. S.O. Roosjen, namens
[...], verder te noemen klager,
gericht tegen een uitspraak van 5 maart 2007 van de alleensprekende beklagrechter bij de Oostvaarderskliniek, locatie Utrecht, verder te noemen de inrichting,
alsmede van de overige stukken, waaronder de uitspraak waarvan beroep, welke in afschrift aan deze uitspraak is gehecht.
Ter zitting van de beroepscommissie van 9 juli 2007, gehouden in de penitentiaire inrichtingen Overijssel te Zwolle, is als raadsman van klager mr. N.A. Heidanus gehoord.
Hoewel voor klagers vervoer naar de zitting was zorggedragen, heeft hij geen gebruik gemaakt van de gelegenheid om te worden gehoord.
Het hoofd van de inrichting heeft schriftelijk laten weten verhinderd te zijn ter zitting te verschijnen.
Op grond van de stukken en haar onderzoek overweegt en beslist de beroepscommissie als volgt:
1. De inhoud van het beklag en de uitspraak van de beklagrechter
Het beklag betreft de weigering van familiebezoek in september 2006.
De beklagrechter heeft het beklag ongegrond verklaard op de gronden als in de aangehechte uitspraak weergegeven.
2. De standpunten
Namens klager is in beroep het tegenover de beklagrechter ingenomen standpunt als volgt toegelicht.
Klager is niet ter zitting aanwezig, omdat hij niet klaar stond op het moment dat de vervoersdienst DV & O hem kwam ophalen voor vervoer naar de zitting. Onder deze omstandigheid is klager van mening dat zijn raadsman namens hem het woord kan voeren.
Het beklag had gegrond verklaard moeten worden, omdat klager van meet af aan uitdrukkelijk heeft ontkend dat hij drugs via zijn familie heeft ontvangen. Het is onzin dat hij tegenover het personeel zou hebben gezegd dat dit wel zo was. Er is ook geen
enkel bewijs en zelfs geen enkele aanwijzing dat zijn familie er mee te maken had. De weigering van familiebezoek is dan ook als oneigenlijke sanctie gebruikt om klager te dwingen te vertellen wie hem in de inrichting van drugs heeft voorzien.
Voorts heeft klager ook steeds uitdrukkelijk gezegd dat hem al vanaf 12 september 2006 familiebezoek was geweigerd. Het is voor klager moeilijk te bewijzen dat zijn verklaring juist is. Nu de kliniek deze verklaring ook in beroep niet uitdrukkelijk
heeft weersproken, moet in redelijkheid van klagers verklaring worden uitgegaan. De schriftelijke mededeling van de bezoekweigering is op 15 september 2006, derhalve te laat aan klager uitgereikt.
Namens het hoofd van de inrichting is in beroep verwezen naar zijn standpunt, zoals ingenomen tegenover de beklagrechter.
3. De beoordeling
Hetgeen in beroep is aangevoerd kan - voor zover dat is komen vast te staan - naar het oordeel van de beroepscommissie niet tot een andere beslissing leiden dan die van de beklagrechter. Hierbij is in aanmerking genomen dat in het licht van de
bestaande
onduidelijkheid over de levering van de drugs aan klager, mede vanwege een verklaring dat klager in gesprek met de bewaking bij een urinecontrole heeft gezegd dat hij softdrugs van zijn familie kreeg, in redelijkheid kon worden besloten bezoek van
familie te weigeren. Voorts is op grond van de stukken en het verhandelde ter zitting niet aannemelijk geworden dat die beslissing eerder dan op 15 september 2006 is genomen. Klager heeft dat ook niet aangegeven in zijn klaagschrift.
Het beroep zal derhalve ongegrond worden verklaard.
4. De uitspraak
De beroepscommissie verklaart het beroep ongegrond en bevestigt de uitspraak van de beklagrechter.
Aldus gedaan door de beroepscommissie voornoemd, bestaande uit mr. S.L. Donker, voorzitter, dr. F.A.M. Kortmann en mr. R.P.G.L.M. Verbunt, leden, in tegenwoordigheid van mr. E.W. Bevaart, secretaris, op 14 augustus 2007
secretaris voorzitter