nummer: R-19/3411/TA
betreft: [klager] datum: 10 oktober 2019
De beroepscommissie als bedoeld in artikel 67 van de Beginselenwet verpleging ter beschikking gestelden (Bvt) heeft kennisgenomen van een bij het secretariaat van de Raad ingekomen beroepschrift van […], verder te noemen klager, gericht tegen een uitspraak van 2 april 2019 van de beklagcommissie bij FPC De Rooyse Wissel te Venray, verder te noemen de instelling, alsmede van de overige stukken, waaronder de uitspraak waarvan beroep, die in afschrift aan deze uitspraak is gehecht. Ter zitting van de beroepscommissie van 12 september 2019, gehouden in de penitentiaire inrichting te Vught, zijn gehoord klager, bijgestaan door zijn raadsman mr. J.F. van der Brugge, en namens het hoofd van voormelde tbs-instelling […], jurist. Op grond van haar onderzoek overweegt en beslist de beroepscommissie als volgt:
1. De inhoud van het beklag en de uitspraak van de beklagcommissie
Het beklag betreft een maatregel van afzondering, ingaande op 3 oktober 2018 (RV-2018-000506). De beklagcommissie heeft het beklag ongegrond verklaard op de gronden als in de aangehechte uitspraak weergegeven.
2. De standpunten van klager en het hoofd van de instelling
Door en namens klager is in beroep het tegenover de beklagcommissie ingenomen standpunt als volgt toegelicht. Klager wilde teruggeplaatst worden naar de vorige afdeling. De afzondering leidde wel tot het gewenste resultaat dat klager eindelijk met rust werd gelaten. Klager werkte met een stoplichtkaart. Klager is van mening dat, op de momenten dat hij deze kaart bij zijn deur had hangen, dit ook gerespecteerd dient te worden door de personeelsleden. De afzondering heeft geduurd van 3 oktober 2018 tot en met 31 oktober 2018. De duur van de afzondering was niet proportioneel. Indien klager, nadat hij eerst rustig heeft aangegeven dat hij geen contact met sociotherapie wenst, nogmaals wordt lastig gevallen dan staat hij op, gaat hij wijzen en maakt hij met een luide stem duidelijk dat ze hem met rust moeten laten. Er was geen sprake van samenwerking en klager wilde door sociotherapie met rust worden gelaten. Namens het hoofd van de instelling is in beroep het tegenover de beklagcommissie ingenomen standpunt als volgt toegelicht. Tussen klager en sociotherapie was geen sprake van een goede samenwerking. Vanuit sociotherapie is aan klager aangegeven dat zij verplicht zijn om contact te leggen met klager en dat aan klager elke dag gevraagd dient te worden of hij wenst te luchten. Klager mag vervolgens van die mogelijkheid geen gebruik maken, maar door sociotherapie dient het wel aan hem te worden gevraagd. Het is daarnaast ook onvermijdelijk dat sociotherapie ook in de persoonlijke verblijfsruimte van klager komt. Er dient te worden getracht om contact te leggen met patiënten. Vanuit de afdeling is tevens geprobeerd om uit de ontstane impasse te komen.
3. De beoordeling
Uit de stukken en het behandelde ter zitting volgt dat klagers gemoedstoestand niet inschatbaar was, dat hij contact met de afdeling weigerde en dat het gedragsbeeld van klager onvoldoende stabiel was. Mede gezien de ontstane impasse is de beroepscommissie van oordeel dat hetgeen in beroep is aangevoerd niet tot een ander oordeel kan leiden dan dat van de beklagcommissie. Zij zal derhalve het beroep ongegrond verklaren en de uitspraak van de beklagcommissie bevestigen.
4. De uitspraak
De beroepscommissie verklaart het beroep ongegrond en bevestigt de uitspraak van de beklagcommissie.
Aldus gegeven door de beroepscommissie voornoemd, bestaande uit mr. M.J.H. van den Hombergh, voorzitter, mr. J.M.L. Niederer en drs. J.E. Wouda, leden, in tegenwoordigheid van mr. L.E.M. Meekenkamp, secretaris, op 10 oktober 2019.
secretaris voorzitter