nummer: R-18/1900/GA
betreft: [klager] datum: 23 april 2019
De beroepscommissie als bedoeld in artikel 69, tweede lid, van de Penitentiaire beginselenwet (Pbw) heeft kennisgenomen van een bij het secretariaat van de Raad ingekomen beroepschrift van […], verder te noemen klager, gericht tegen een uitspraak van 25 april 2018 van de alleensprekende beklagrechter bij het Justitieel Complex Zaanstad, alsmede van de overige stukken, waaronder de uitspraak waarvan beroep die in afschrift aan deze uitspraak is gehecht. De beroepscommissie heeft de directeur van het Justitieel Complex Zaanstad in de gelegenheid gesteld schriftelijk te reageren op het beroep en klager alsmede zijn raadsvrouw mr. C.A. Bouw om het beroep schriftelijk toe te lichten. Op grond van haar onderzoek overweegt en beslist de beroepscommissie als volgt:
1. De inhoud van het beklag en de uitspraak van de beklagrechter
Het beklag betreft de afwijzing van klagers bezoek zonder toezicht (BZT) en de toewijzing van normaal bezoek van maar twintig minuten (ZS-JH-2018-076). De beklagrechter heeft klager niet-ontvankelijk verklaard in zijn beklag op de gronden als in de aangehechte uitspraak weergegeven.
2. De standpunten van klager en de directeur
Door en namens klager is in beroep het tegenover de beklagrechter ingenomen standpunt als volgt – kort en zakelijk weergegeven – toegelicht. Klager beklaagde zich over de beperking van de duur van bezoek van die week (slechts twintig minuten) na de omzetting van BZT naar regulier bezoek. Klager heeft recht op compensatie nu hij recht heeft op één uur bezoek per week en hij de desbetreffende week geen heel uur bezoek heeft ontvangen. Door een medewerker is toegezegd dat hij nog recht had op een vol uur. Voorts dient iedereen in de inrichting gelijk te worden behandeld. Indien een drugshond bij een bezoeker gaat zitten, zoals bij klagers bezoeker het geval was, wordt in beginsel de toegang geweigerd. Echter, klagers bezoeker is ook gefouilleerd en derhalve heeft de inrichting kennelijk niet willen weigeren, doch het bezoek in ieder geval willen omzetten naar regulier bezoek. Anders had de fouillering niet hoeven plaatsvinden en was gewoonweg de toegang weigeren voldoende geweest. De omzetting van twee uur BZT naar één uur regulier bezoek dient dan ook een vol uur te duren. Klager heeft zich wel beklaagd over een beslissing zoals bedoeld in artikel 60, eerste lid, van de Pbw. Verzocht wordt om een compensatie.
De directeur heeft in beroep het tegenover de beklagrechter ingenomen standpunt als volgt – kort en zakelijk weergegeven – toegelicht. Klager voert geen argumenten aan waarom hij wel had moeten worden ontvangen in zijn beklag.
3. De beoordeling
Het beklag ziet op de afwijzing van klagers BZT en de toewijzing van regulier bezoek en de duur daarvan. Dit betreft een door of namens de directeur genomen beslissing. De beroepscommissie zal de uitspraak van de beklagrechter derhalve vernietigen en klager alsnog ontvankelijk verklaren in zijn beklag. Vanwege proceseconomische redenen zal de beroepscommissie het beklag zelf afdoen.
Ondanks dat de drugshond aansloeg op klagers bezoeker en de directeur daarom het BZT niet kon laten doorgaan, is klager in staat gesteld om deel te nemen aan het reguliere bezoekmoment. Nu klager eerst rustig terugging naar de afdeling om zijn spullen op te ruimen en nota bene is aangespoord door het personeel om haast te maken, kwam het door klagers eigen toedoen dat dit bezoekmoment korter heeft geduurd dan een uur. Het beklag wordt daarom ongegrond verklaard.
4. De uitspraak
De beroepscommissie vernietigt de uitspraak van de beklagrechter, verklaart klager alsnog ontvankelijk in zijn beklag, maar verklaart dit beklag ongegrond.
Aldus gegeven door de beroepscommissie voornoemd, bestaande uit mr. J.A.M. de Wit, voorzitter, mr. A. van Holten en J. Schagen MA, leden, in tegenwoordigheid van mr. S.C. Vogel, secretaris, op 23 april 2019.
secretaris voorzitter