nummer: 16/1172/GA
betreft: [klagers] datum: 4 oktober 2016
De beroepscommissie als bedoeld in artikel 69, tweede lid, van de Penitentiaire beginselenwet (Pbw) heeft kennisgenomen van bij het secretariaat van de Raad ingekomen beroepschriften, ingediend door mr. B.J. de Pree, namens
[...], verder te noemen klagers,
gericht tegen een uitspraak van 1 april 2016 van de alleensprekende beklagrechter bij de penitentiaire inrichting (p.i.) Zuyderbos te Heerhugowaard
alsmede van de overige stukken, waaronder de uitspraak waarvan beroep, welke in afschrift aan deze uitspraak is gehecht.
Ter zitting van de beroepscommissie van 30 augustus 2016, gehouden in het in Justitieel Complex Zaanstad, is klagers raadsman, mr. B.J. de Pree, gehoord en [...], plaatsvervangend vestigingsdirecteur bij de p.i. Zuyderbos. Hoewel voor klagers vervoer
naar
de zitting was zorg gedragen, hebben zij daarvan geen gebruik gemaakt.
Namens [klager H.] wordt verzocht om aanhouding van de behandeling van het beroep teneinde [klager H.] in de gelegenheid te stellen zijn zaak voor te bereiden. De oproep van de zitting is pas zeer laat aan [klager H.] toegezonden. Van het besprokene
ter
zitting is verslag opgemaakt. Op 2 september 2016 is van [klager H.] een reactie op het verslag ontvangen.
Op grond van haar onderzoek overweegt en beslist de beroepscommissie als volgt:
1. De inhoud van het beklag en de uitspraak van de beklagrechter
Het beklag betreft het nalatig handelen van de directeur na de uitbraak van schurft in de inrichting.
De beklagrechter heeft het beklag ongegrond verklaard op de gronden als in de aangehechte uitspraak weergegeven.
2. De standpunten van klagers en de directeur
Namens klagers is in beroep het tegenover de beklagrechter ingenomen standpunt als volgt toegelicht. Klagers menen dat de directeur eerder had moeten reageren op de schurftuitbraak, met name in de periode dat het qua besmetting rustig leek. Gelet op de
manier waarop de betreffende gedetineerde met klachten uit de p.i. Haarlem binnen kwam in de p.i. Zuyderbos en de snelheid waarmee zijn celgenoot besmet is geraakt, had de directeur adequater moeten reageren. In plaats daarvan zijn zij 24 uur
ingesloten
en is pas na een volgende besmetting in oktober het protocol in werking gesteld. In de periode vanaf medio augustus tot medio oktober is niets ondernomen. Daar richt de klacht zich op. De informatie van de preventiemedewerker duidt erop dat na
besmetting eerst een persoonsgerichte benadering wordt gehanteerd. Men gaat er vanuit dat na 24 uur het besmettingsgevaar is geweken. Echter, de besmetting heeft al plaatsgevonden op het moment dat een gedetineerde met huidklachten in de inrichting
binnenkomt en zijn celgenoot heeft besmet. Toen had een ander beleid moeten worden gevolgd. In een penitentiaire inrichting is sprake van een microsamenleving. Men sport met elkaar en de handdoeken en lakens worden bij elkaar gewassen. Er is voldoende
mogelijkheid om de besmetting voort te zetten. De directie heeft echter veel te laat geacteerd op de ontstane situatie. De mogelijkheid van besmetting wordt door de directeur gebagatelliseerd. De besmetting heeft grote impact gehad, niet alleen op de
gedetineerden maar ook op families. Het kernpunt van preventief handelen is dat onbekend is of een uitbraak zal volgen.
De directeur heeft in beroep zijn tegenover de beklagrechter ingenomen standpunt als volgt toegelicht. De gedetineerde die vanuit de p.i. Haarlem binnenkwam had aspecifieke klachten en was in de p.i. Haarlem onder behandeling bij de huisarts. De
schurftbesmetting was gecentreerd tot één meerpersoonscel. Het komt vaker voor dat gedetineerden hetzelfde bed delen als de ander naar een activiteit is. De latere besmetting in oktober had via de gebedsruimte/moskee plaats waar gebedskleedjes worden
gedeeld. Met name onder Marokkaanse gedetineerden was sprake van een uitbraak. Het komt helaas vaker voor dat een besmetting plaatsvindt. De directeur meent dat er adequaat op de situatie is gereageerd. De media-aandacht voor de schurftuitbraak in de
inrichting staat los van de acties die zijn ondernomen. De directeur meent dat de besmetting niet anders had kunnen worden afgehandeld. Elke week komen er in de inrichting acht tot tien zelfmelders waarvan enkelen met een potentieel risico op
besmetting. Het heeft geen zin bij wijze van preventief handelen elke week onder alle gedetineerden medicatie uit te delen. De directeur wordt niet van elke incidentele besmetting op de hoogte gebracht.
3. De beoordeling
De beroepscommissie acht zich voldoende ingelicht om op het beroep te beslissen en wijst het verzoek van [klager H.] om aanhouding af. De aard van de zaak maakt een aanhouding van de behandeling niet noodzakelijk. De heer [klager H.] is in plaats
daarvan in de gelegenheid gesteld zijn opmerkingen te maken op het opgemaakte verslag van de zitting van de beroepscommissie.
Hetgeen in beroep is aangevoerd kan naar het oordeel van de beroepscommissie niet tot een andere beslissing leiden dan die van de beklagrechter. De beroepscommissie neemt hierbij het volgende in aanmerking. Klagers menen dat de directeur adequater had
moeten reageren op de schurftuitbraak in de inrichting in de periode dat de besmetting leek mee te vallen. Klagers doelen hiermee op de periode vanaf medio augustus tot medio oktober 2015. De directeur heeft echter in die periode er op goede gronden
vanuit kunnen gaan dat toen nog sprake was van een geringe en gecentreerde besmetting van twee gedetineerden die samen een cel deelden. Zij werden hiervoor behandeld door de medische dienst. De beroepen zullen daarom ongegrond worden verklaard.
4. De uitspraak
De beroepscommissie verklaart de beroepen ongegrond en bevestigt de uitspraak van de beklagrechter.
Aldus gegeven door de beroepscommissie voornoemd, bestaande uit mr. U. van de Pol, voorzitter, mr. A.T. Bol en drs. J.E. Wouda, leden, in tegenwoordigheid van mr. R. Kokee, secretaris, op
4 oktober 2016
secretaris voorzitter