Nummer: R-19/3300/GV
Betreft: […] datum: 29 mei 2019
De beroepscommissie als bedoeld in artikel 73, eerste lid, van de Penitentiaire beginselenwet (Pbw) heeft kennisgenomen van een bij het secretariaat van de Raad ingekomen beroepschrift, ingediend door [...], namens […], verder te noemen klaagster, gericht tegen een op 27 maart 2019 genomen beslissing van de Minister voor Rechtsbescherming (de Minister), en van de onderliggende stukken. De beroepscommissie heeft de Minister in de gelegenheid gesteld schriftelijk te reageren op het beroep en klaagster en haar raadsman mr. D.M. Penn om het beroep schriftelijk toe te lichten. Op grond van haar onderzoek overweegt en beslist de beroepscommissie als volgt.
1. De inhoud van de bestreden beslissing
De Minister heeft klaagsters verzoek tot het tijdelijk verlaten van de inrichting in het kader van algemeen verlof afgewezen.
2. De standpunten
Door en namens klaagster is het beroep als volgt toegelicht. De Minister passeert wederom de eerdere uitspraken van de beroepscommissie. Klaagster is in de tweede strafzaak nog steeds niet onherroepelijk veroordeeld. De Hoge Raad heeft klaagsters eerste straf verkort tot twee jaar en tien maanden. De einddatum van haar detentie was bepaald op 17 mei 2019. Klaagster heeft ten onrechte gedurende haar gehele detentie geen verlof kunnen genieten, terwijl iedere gedetineerde daarop recht heeft. Klaagsters dochter is plotseling van haar gescheiden. Klaagster wil graag voor haar zorgen. Er is sprake van een schending van de artikelen 3 en 5 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en de European Prison Rules. Klaagster wil ook graag haar studie afronden. Dat de voorlopige hechtenis in haar tweede strafzaak inmiddels is bevolen, maakt nog niet dat de Minister klaagsters verzoek destijds had mogen afwijzen. Nu klaagster niet meer in aanmerking komt voor verlof, wordt verzocht haar een tegemoetkoming toe te kennen. Namens de Minister is de bestreden beslissing als volgt toegelicht. Hangende deze procedure heeft het gerechtshof klaagster in haar tweede strafzaak veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf en daarbij haar gevangenneming per 18 mei 2019 bevolen. De einddatum van haar detentie zal dus verschuiven. Daardoor komt zij niet langer in aanmerking voor algemeen verlof.
Op klaagsters verlofaanvraag zijn de volgende adviezen uitgebracht.
De directeur van de locatie Nieuwersluis heeft ‘gematigd positief’ geadviseerd ten aanzien van de verlofaanvraag.
Het OM heeft negatief geadviseerd ten aanzien van de verlofaanvraag.
De politie heeft positief geadviseerd ten aanzien van het verlofadres.
3. De beoordeling
Klaagster heeft cassatie ingesteld tegen twee aan haar opgelegde gevangenisstraffen van twee jaar en tien maanden respectievelijk drie jaar, met aftrek, die zijn opgelegd wegens – kort gezegd – het opzettelijk onttrekken van een minderjarige aan het wettelijke gezag. Het beroep richt zich tegen de afwijzing van klaagsters zesde en laatste verlofaanvraag. Op grond van artikel 14, eerste lid, aanhef en onder b., van de Regeling tijdelijk verlaten van de inrichting, komt een gedetineerde pas in aanmerking komt voor algemeen verlof wanneer diens strafrestant ten hoogste een jaar bedraagt. Onder verwijzing naar haar beslissing van 9 mei 2019 (R-18/2464/GB), overweegt de beroepscommissie over klaagsters strafrestant als volgt. Klaagster is tweemaal veroordeeld. Beide veroordelingen zijn niet onherroepelijk. In de eerste strafzaak is klaagster veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf en is zij al lange tijd voorlopig gehecht. Op basis daarvan was haar einddatum bepaald op 18 mei 2019. In klaagsters vorige beroepszaken heeft de beroepscommissie telkens overwogen dat van die datum moest worden uitgegaan, omdat klaagster in haar tweede strafzaak niet onherroepelijk was veroordeeld én niet voorlopig was gehecht. Op 29 maart 2019 heeft het hof klaagster in die tweede strafzaak echter eveneens veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf en haar gevangenneming bevolen (zie Hof Arnhem-Leeuwarden […]). Deze veroordeling kan en moet daarom voortaan worden betrokken bij het bepalen van klaagsters vermoedelijke einddatum. Op basis daarvan is klaagsters strafrestant veel langer dan een jaar (vanaf 18 mei 2019 nog (ongeveer) drie jaar). Gelet op het eerder genoemde artikel 14 van de Regeling, komt klaagster op dit moment dus niet in aanmerking voor algemeen verlof. Dat dit ten tijde van de bestreden beslissing nog anders was, maakt het oordeel niet anders, omdat de beroepscommissie de beslissing toetst op basis van de huidige stand van zaken (ex nunc). Het beroep zal dan ook ongegrond worden verklaard.
Ten overvloede merkt de beroepscommissie nog op dat het handelen van de zijde van de Minister onwenselijk voorkomt, door ruim een half jaar lang elk verzoek tot detentiefasering af te wijzen zonder dat enige duidelijkheid bestond over een gevangenneming in klaagsters tweede strafzaak.
4. De uitspraak
De beroepscommissie verklaart het beroep ongegrond.
Aldus gegeven door de beroepscommissie voornoemd, bestaande uit mr. W.F. Korthals Altes, voorzitter, J.G.A. van den Brand en J. Schagen MA, leden, in tegenwoordigheid van P. de Vries, secretaris, op 29 mei 2019.
secretaris voorzitter