nummer: 17/3543/GA hersteluitspraak
betreft: [klager] datum: 19 november 2018
De beroepscommissie als bedoeld in artikel 69, tweede lid, van de Penitentiaire beginselenwet (Pbw) heeft kennisgenomen van een bij het secretariaat van de Raad ingekomen beroepschrift ingediend door mr. W.B.O. van Soest, namens […], verder te noemen klager,
gericht tegen een uitspraak van 13 oktober 2017 van de alleensprekende beklagrechter bij de penitentiaire inrichting (p.i.) Middelburg,
alsmede van de overige stukken, waaronder de uitspraak waarvan beroep die in afschrift aan deze uitspraak is gehecht.
De beroepscommissie heeft op 4 december 2017 uitspraak gedaan inzake de beroepszaak 17/3543/GA. In die uitspraak is klager niet-ontvankelijk verklaard in zijn beroep vanwege het niet (tijdig) indienen van gronden van beroep. Gebleken is dat klager niet de mogelijkheid is geboden om de nadere gronden van het beroep in te dienen. De brief waarin daarom verzocht werd, is naar een onjuist e-mailadres verstuurd. Nu er sprake is geweest van een administratieve misslag van de Raad, waardoor klager niet de mogelijkheid werd geboden om zijn beroep te onderbouwen, is aan klager en diens raadsman bij brief van 16 januari 2018 bericht dat er redenen zijn om de uitspraak te herstellen en is de directeur in de gelegenheid gesteld om te reageren. Een afschrift van de reactie van de directeur van 14 augustus 2018 is aan klager en zijn raadsman verzonden.
Op grond van haar onderzoek overweegt en beslist de beroepscommissie als volgt:
1. De inhoud van het beklag en de uitspraak van de beklagrechter
Het beklag betreft de oplegging van de disciplinaire straf op 4 augustus 2017, inhoudende de beperking van het eerstvolgende verlof met 24 uur (MB-2017-000145).
De beklagrechter heeft klager niet-ontvankelijk verklaard in zijn beklag op de gronden als in de aangehechte uitspraak weergegeven.
2. De standpunten van klager en de directeur
Door en namens klager is het tegenover de beklagrechter ingenomen standpunt in beroep als volgt toegelicht. Klager verenigt zich niet met de opgelegde straf. Klager heeft zelf geen verdovende middelen gebruikt. De overschrijding was minimaal en kwam doordat hij tijdens verlof in een auto zat waarin een joint werd gerookt.
De positieve score die geseponeerd werd, kan niet als onderbouwing gebruikt worden voor de straf. Klager kon namelijk geen herhalingsonderzoek laten uitvoeren nu de uitslag te lang was blijven liggen. Hij kan dan ook niet aantonen dat hij geen drugs gebruikte. Ook de urinecontrole, afgenomen bij binnenkomst in de p.i., wordt klager tegengeworpen. Alle positieve uitslagen worden dus even zwaar meegewogen. Er is sprake van een optelsom, die leidde tot het beperken van het eerstvolgende verlof met 24 uur. Het verlof mocht echter niet beperkt worden, nu de onderhavige positieve controle als eerst geldende uitslag moest worden aangemerkt. Als het verlof wel beperkt mocht worden dan mocht het in iedere geval niet meer beperkt worden dan tot twaalf uur.
De directeur heeft in beroep aangevoerd dat klager niet ontvangen kon worden in zijn beroep, nu het beroep niet voldoet aan de voorwaarden zoals genoemd in artikel 69, eerste lid, van de Pbw. Het beroep werd niet tijdig ingediend en niet (tijdig) gemotiveerd.
3. De beoordeling
De beroepscommissie merkt allereerst op dat aannemelijk is dat klager binnen zeven dagen na ontvangst van de uitspraak beroep indiende. De uitspraak werd namelijk verzonden op 13 oktober 2017. Indien de raadsman de uitspraak de volgende dag al ontving, diende hij uiterlijk 21 oktober 2017 beroep in te stellen. Dat deed hij. Klager dient dan ook ontvangen te worden in zijn beroep.
Verder is de beroepscommissie van oordeel dat klager had dienen te worden ontvangen in zijn beklag, nu klager de uitslag betwist en wel een belang heeft bij de behandeling van zijn beklag en beroep. Klager zal dan ook alsnog ontvangen worden in zijn beklag.
Om proceseconomische redenen zal de beroepscommissie de zaak in enige en hoogste instantie afdoen.
Op grond van artikel 51, eerste lid, onder d, juncto artikel 50, eerste lid, van de Pbw kan de directeur, indien de gedetineerde betrokken is bij feiten die onverenigbaar zijn met de orde of de veiligheid in de inrichting dan wel met de ongestoorde tenuitvoerlegging van de vrijheidsbeneming, besluiten het eerstvolgende verlof te weigeren, in te trekken of te beperken.
De beroepscommissie stelt vast dat het verlof van klager beperkt werd met 24 uur, omdat er sprake was van een positieve uitslag van een urinecontrole. De directeur heeft onderzoek gedaan naar de mogelijkheid of meeroken in een auto de positieve uitslag tot gevolg kon hebben, hetgeen niet het geval is.
Uit de landelijke sanctiekaart 2016 volgt dat bij een positieve urinecontrole een disciplinaire straf opgelegd kan worden van maximaal vijf dagen eigen cel en intrekking van de helft van het eerstvolgende verlof bij een eerste positieve urinecontrole. De directeur is ten voordele van klager van deze lijn afgeweken. Hij heeft namelijk enkel klagers eerstvolgende verlof met de helft beperkt. Uit navraag door de beroepscommissie bij de p.i. bleek namelijk dat klager regimair weekendverlof (48 uur) genoot. De beroepscommissie is van oordeel dat de directeur ten voordele van klager mag afwijken van de richtlijnen zoals opgenomen in de landelijke sanctiekaart en dat de straf dan ook niet onredelijk en onbillijk is. Het beroep zal ongegrond worden verklaard.
4. De uitspraak
De beroepscommissie vernietigt de uitspraak van de beklagrechter, verklaart klager alsnog ontvankelijk in zijn beklag, maar verklaart dit beklag ongegrond.
Aldus gegeven door de beroepscommissie voornoemd, bestaande uit mr. J.A.M. de Wit, voorzitter, mr. A. van Holten en J. Schagen MA, leden, in tegenwoordigheid van mr. A.G. Dekker, secretaris, op 19 november 2018
secretaris voorzitter